Dit boek deed van alles met me…. en niet zo gek ook want dit uiterst persoonlijke verhaal in boekvorm, van Lisanne van Sadelhoff, gaat over hoe zij afscheid neemt van haar moeder.
Een hoewel rouw heel persoonlijk is en ieder verlies anders, zijn er ook veel aspecten die in bijna ieder rouwproces terugkomen. Rouwen is immers vooral een menselijke aangelegenheid. En dat zorgde ervoor dat ik tijdens het lezen van dit boek geraakt werd, ontroerd, soms geconfronteerd en tegelijk ook uitgenodigd tot mildheid en zelfs een glimlach.
Op geheel eigen en ontwapenende wijze neemt Lisanne je mee in haar leven op het moment dat ze hoort dat haar moeder ziek is, ernstig ziek is, ongeneeslijk ziek is. En in alles wat daarop volgt…
Ze deelt haar ervaringen bloedje eerlijk, met humor en ook vanuit haar soms stormachtige gevoelswereld. Ze schrijft over de worstelingen die het afscheid moeten nemen van een dierbare met zich kan brengen. Over haar woede, frustratie, de wanhoop van de machteloosheid en de angst voor het vergeten …
Ze beschrijft de onmogelijke strijd met de tijd terwijl een gevreesd afscheid veel te snel dichterbij komt. En haar verzet tegen het onvermijdelijke en intens verdrietige dat voor haar ligt.
Want hoe geef je vorm aan afscheid nemen en rouwen als je diegene nog helemaal niet wilt missen? Hoe vind je de aansluiting op de wereld en de mensen om je heen als alles ineens futiel lijkt, je niet meer mee kunt doen, je jezelf te veel voelt, andermans geluk haast niet te verkroppen is en uitreiken lastig wordt?
Diepgaande rouw kan ervoor zorgen dat je ‘de weg’ (tijdelijk) kwijt raakt, jezelf kwijtraakt en daarna ook weer – in een andere vorm – kunt terugvinden.
Een kwetsbaar en krachtig boek over haar levensechte persoonlijke verhaal. Over intens verdrietig zijn, over veerkracht, je terugtrekken en je hart ook weer leren openen. En dan toch een manier vinden om de ogenschijnlijk ondraaglijke pijn toe te laten en je op een nieuwe manier met het leven dat nog voor je ligt te verbinden.
‘…dat je eerbied voor verdriet moet hebben – het is een teken van de hoogste vorm van liefde…’
Zelfs het dankwoord ontroerde me.
