Het is maar één woordje.
Het klinkt zo simpel.
En wordt – goedbedoeld – ook best vaak geopperd als een ogenschijnlijk eenvoudige oplossing voor mensen die worstelen met ingewikkelde en pijnlijke situaties.

Je zou hierdoor bijna de indruk kunnen krijgen dat ‘loslaten’ eenvoudig is.
 
Maar voor veel mensen is niets minder waar.
Dat ervaar ik zelf nog regelmatig wanneer ik iets tegenkom wat ik lastig vind of wanneer ik ergens in geraakt word.
En ik zie het ook bij mijn cliënten wanneer zij bij mij komen met #burnout klachten of een ander soort #verlieservaring.
 
Om verder te kunnen na een ingrijpende gebeurtenis of intensieve periode, heb je vooral eerst te voelen wat die gebeurtenis of periode met jou gedaan heeft. Dat noemen we #rouwen.
 
Gevoelens hebben immers een hele belangrijke missie en dat is dat ze gevoeld willen worden. En ze blijven net zo lang aan je deur kloppen totdat ze hun missie volbracht hebben. Zo bieden ze je de kans om te leren hoe je je eigen emotionele wonden kunt verzorgen en gezond kunt blijven. Dat noemen we #veerkracht.
 
En dat voelen kan super eng zijn. Zeker als je niet geleerd hebt hoe je dat doet. Of als nooit geleerd hebt dat je überhaupt mág voelen.
 
Durven voelen vraagt om vertrouwen in onszelf en liefdevolle steun van de mensen om ons heen.  
 
Zo ging ik laatst met een client naar buiten, de natuur in.
Ik nodigde haar uit om contact te maken met haar lijf en specifiek met haar boosheid. Als coach bleef ik – verbonden met mezelf – fysiek en met mijn aandacht dicht bij haar. Zodat ze met mij als ‘secure base’ aan haar zijde kon oefenen met het toelaten van haar boosheid. En zo vertrouwen kon opdoen.
 
Eén voor één, op haar eigen tempo, pakte ze symbolisch haar boze emoties (stenen) vast. Ik vroeg haar zich steeds weer bewust te zijn van wat ze hierbij in haar lijf voelde en waar. En om dat wat ze van tegenkwam via haar arm en hand in de steen te laten vloeien. Om daarna diezelfde steen met alle
energie die bij die emotie hoorde in de sloot te gooien. Bij voorkeur mét
geluid!
 
‘Ahhhhhhggggg ik ben zó boos’ klonk het en ‘Omdat ik het zó oneerlijk vind’, ‘Omdat het over al mijn grenzen heen ging’ en soms ook even ‘@#$#%$#’
 
Letterlijk eruit gooien wat er van binnen stond te trappelen om aandacht.

En daarna … daarna ontstond net als in het water, ook bij mijn client, rust.
En ruimte om iets ander te kunnen voelen dan de boosheid.
Een innerlijke stilte, ontspanning, een nieuwe helderheid.
 
‘Om los te laten heb je eerst opnieuw vast te pakken’.
 
En dat is vaak alles behalve eenvoudig.
 
Herkenbaar?
 
Zou je ook graag comfortabeler willen zijn met je eigen binnenwereld?
Worstel je met burn-out klachten of heb je te maken met verlies en rouw?
 
Kijk op www.yumencoaching.nl of bel of app me voor een vrijblijvende kennismaking. Voel je welkom om een bak koffie of thee te komen doen en samen te kijken naar wat jij zoekt en hoe ik hierin voor je van betekenis kan zijn.

Wat een smulfeest! 😄🙌🏻

Afgelopen woensdag belde ik aan bij Phoenix Opleidingen. Dat vond ik op zichzelf al fijn 😉

Als voorbereiding op de opleiding Systemisch Werken, kwam ik nu voor de workshop ‘Leiderschap in Ontmoeting’.

Een workshop over lidmaatschap en leiderschap, over overdrachtsverschijnselen. Over welke automatische  beweging je in iedere ontmoeting weer maakt en over hoe je jezelf opnieuw kunt ontmoeten in je gemis. Om vervolgens van daaruit ook liefdevol in te kunnen sluiten wat je nog tot je te nemen hebt en ook vorm te geven aan wat je nog rond te maken hebt. Van de magische beweging naar de dienende beweging.

Het was spannend voor me én wat heb ik tegelijk genoten! 😊

Drie dagen lang heb ik mijn hart opgehaald, ben ik enorm gevoed en geïnspireerd. Ik heb gulzig opgeslurpt wat ik vanuit het meesterschap van Morten Hjort zag ontstaan. Ben getuige geweest van ontzettend mooie en ontroerende opstellingen en heb mezelf ook uitgenodigd om daar te gaan waar het oh zo spannend was. Ik keek in de vriendelijke blauwe ogen van een ‘wit grijze man’ en vond precies dáár wat ik zo nodig had om verder te komen; mijn angst, mijn gemis, mijn verdriet, mijn verlangen, mijn ‘magische’ oplossing en de helende beweging die ik keer op keer te maken heb.

Dankbaar aan mezelf dat ik steeds weer uit mijn comfort zone stap om mijn eigen wonden te helen en nieuwe wonderen te creëren. Dankbaar aan mijn reisgenoten voor de bedding en diepe dank aan Morten en Gemma Steekelenburg, van voor de zorgvuldige en liefdevolle begeleiding 🙏🏻❤️

#systemischwerken #phoenix #persoonlijkeleiderschap #lidmaatschap #leiderschap #leiderschapinontmoeting

21 juni ☀️

De langste dag..

Zelf word ik altijd blij als het in het voorjaar weer langer licht begint te worden.

En mijn moeder zegt steevast ieder jaar ‘Sas, het is bijna de langste dag’.

Maar als je niet lekker in je vel zit, ben je misschien juist wel blij als het vroeg donker wordt en je ‘legitiem’ je bed in kunt kruipen.

Of misschien ervaar je het wel andersom en maakt de vroege donkerte je extra moe of somber en voelen de avonden zwaar.

Of ervaar je problemen met slapen en kijk je überhaupt op tegen de nacht? En zou je in dat opzicht willen dat de dag nooit eindigt.

Of misschien kijk je op tegen de ochtend, waarin wederom het besef komt dat je helemaal niet zo’n zin hebt in die nieuwe dag?

Wanneer je met (chronische) stress of burn-out te maken hebt kan het dagelijks leven eerder een last dan een lust voor je zijn.

En ook wanneer je met een verlies te maken hebt, kan het een worsteling zijn om je weg terug te vinden naar het ‘normale’ leven.

Ervaar jij dit ook? Heb je zelf of hebben omstandigheden de afgelopen tijd veel van je gevraagd? Ben je op zoek naar fysieke of emotionele verlichting? En zou je graag meer ontspanning willen ervaren?

Bel of mail me voor een vrijblijvende kop koffie of thee en ik kijk graag samen met je naar wat jij zoekt en hoe ik je hierin kan helpen.

#stress #burnout #chronischestress #verlies #rouw #gezondheid #welzijn #herstel #bewustwording

Vandaag ben ik in training bij de zeer bekwame en zorgvuldige Jeanne Van Mierlo en haar warme sidekick Daniëlla Keijsers 🪁

Op het programma staat ‘systemisch werken met verlies en rouw’. Met behulp van systemisch werken kun je op een dieper niveau naar jouw familiesysteem kijken en ontdekken hoe de dynamieken van dit systeem mogelijk van invloed zijn op jouw functioneren en jouw manier van rouwen in het hier en nu.

Het kan bijvoorbeeld zijn dat je onbewust iets met je meedraagt uit je familiesysteem, dat je belemmert in het vorm- en uiting geven aan jouw verdriet. En dat het daardoor ook lastig is om je weg te vinden naar een nieuwe vorm van weer vrijuit leven – met je verlies erbij.

Heb jij ook te maken met een verlieservaring en zoek je jouw eigen antwoorden op de vraag ‘Hoe nu verder?’ ? Ben je nieuwsgierig naar wat systemisch werken voor jou zou kunnen betekenen? Of voel je dat je graag eens onder het oppervlak zou kijken? Bel of mail me voor een vrijblijvende kop koffie en ik kijk graag met je hoe ik van betekenis voor je kan zijn.

En heb je (bijvoorbeeld als coach of begeleider) interesse in een soortgelijke training? Kijk dan vooral ook eens op https://lnkd.in/dAH_Kvyc

#verlies #rouw #verliesenrouw #systemischwerken #doorvoelen #doorleven #missen #verdriet

Dit doe ik met boeken die ik rete interessant vind.

Daar werd ik me bij het lezen van ‘Wanneer je lichaam nee zegt’ maar weer eens bewust van

#bodymindconnectie #nervusvagus #stress #verborgenstress #chronischestress #emoties #psychischwelzijn #trauma #verlies #rouw #doorleven #gezondheid #autoimmuunziekte #burnout

De magische beweging en burn-out…
 
Als jonge kinderen zijn we enorm loyaal aan het gezin waarin we geboren worden. We zijn voor onze eerste levensbehoeften immers volledig overgeleverd aan de zorg van onze ouders en verzorgers.
 
We hebben veiligheid, voeding, troost, waardering en liefde nodig om mentaal, fysiek en emotioneel gezond op te groeien. En zo lang deze afhankelijkheid er is, gaan we er als kinderen ver in om te krijgen wat we nodig hebben.
 
Maar wat als dat er binnen dat systeem, binnen jouw gezin van herkomst, ‘regels’ of ‘wetten’ ontstaan zijn die niet per se passen bij jou? Wat als er in reactie op eerdere, pijnlijke of verdrietige, gebeurtenissen overlevingsgedrag voor het hele systeem is ontstaan? Bijvoorbeeld door mensen, onderwerpen of emoties uit te sluiten. Door namen niet meer te noemen, gebeurtenissen te negeren of bepaalde onderwerpen uit de weg te gaan…?
 
Was er in jouw familiegeschiedenis bijvoorbeeld sprake van ziekte, dood, misbruik, oorlog, ontrouw, geheimen, grenzeloosheid of… dan heb je je hoogstwaarschijnlijk ook aan deze ‘regels’ aangepast. Misschien herken je je eigen beweging wel als je dit leest? Wat deed jij – of liet je juist achterwege – zodat je erbij mocht horen en liefde bleef ontvangen? En… wat heeft je dat gekost?
 
Wanneer kinderen zich op deze manier ten dienste van het familiesysteem opstellen, verlaten ze hun eigen plek binnen dat systeem. En tegelijk nemen ze een grote last op de jonge schouders. We noemen dit de magische beweging het kind. Vanuit liefde voor – en loyaliteit aan ons gezin van herkomst, gaan we onbewust over onze eigen grenzen heen en aan onze eigen behoeften voorbij.

Zelf maakte ik mijn gevoelswereld bijvoorbeeld onderschikt aan mijn denken. Want mijn gevoel was vaak lastig voor mijn systeem. Er zat geen kwaad in, het was hoe het systeem zichzelf gevormd en beschermd had. Dus paste ik me aan. Dat ik daarmee ook afscheid nam van een van mijn essentiële eigenschappen en dus in zekere zin ook van mezelf, realiseerde ik me toen nog niet.  

De magische beweging is een grote opgave voor een kind. Het neemt een zware last op de kleine, jonge schouders die eigenlijk bij de volwassenen thuishoort. 
 
En als je een te zware last draagt die ook niet van jou is, waarbij de ander vaak niet in de gaten heeft hoe hard jij werkt, dan is de kans groot dat je uiteindelijk door de knieën gaat en burn-out raakt.
 
Het loslaten van deze beweging, is niet altijd eenvoudig én gelukkig ook niet onmogelijk. Het ‘uit huis gaan’ en je eigenheid terugnemen kan schuren en voelen alsof je vanaf de hoge duikplank het diepe inspringt. Én zodra je jouw helende beweging ontdekt zal je ook gaan ervaren hoe bevrijdend dat voor je is en dat je na de onvermijdelijke plons zowaar kunt zwemmen. 
 
Herken je jezelf? Voel je dat je vastloopt in jouw magische beweging? Ben je moe, burn-out en wil je graag meer autonomie een vrijheid ervaren in jouw dagelijks leven?

Dit boek roert me… het ontroert me en geeft tegelijk ook hoop. En ik ben pas net begonnen met lezen ☺️

In ‘Wanneer je lichaam nee zegt’ neemt Gabor Maté je mee in zijn jarenlange onderzoek én eigen praktijkervaring als het gaat om wat stress met onze gezondheid kan doen.

En dat gaat veel verder dan burn-out. Sterk vereenvoudigd uitgelegd… stress, chronische stress of traumatische ervaringen kunnen onze fysiologie dusdanig onder druk zetten dat ze ons immuunsysteem ontregelen. En zo uiteindelijk zelfs tot langdurige en ook ernstige ziekten leiden.

Het vermogen om goed naar onszelf en naar wat ons beweegt te luisteren, lijken we steeds meer uit het oog te verliezen. En juist daar ligt zo’n ontzettend belangrijke sleutel als het gaat om de stress die we ervaren en de invloed op onze gezondheid. Voelen wat je voelt – of dat nou angst, blijdschap, boosheid of verdriet is – speelt een essentiele rol bij het onszelf veilig houden. Bij onze vecht of vlucht respons. En wanneer we niet veilig zijn, of ons emotioneel niet veilig wanen, ontstaat er stress. En wanneer we dit langdurig ervaren, er geen ontkomen aan is óf lijkt, ontstaat chronische stress.

Gelukkig is er steeds meer aandacht voor wat stress kan aanrichten en hoe we fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel gezonder met onszelf om kunnen gaan. En ook ontstaat er in deze tijd steeds meer aandacht voor de balans tussen hoofd, hart en lijf. En dat is hard nodig. Want we hebben ze niet voor niks gekregen. Ze vormen één geheel en werken – als wij dat toelaten – graag samen ten behoeve van ons welzijn.

Zelf ben ik bekend met trauma, chronische stress en (emotionele) onveiligheid. En ik worstel al jaren met een chronische darmontsteking. Veel van wat er in dit boek omschreven wordt, is zó ontzettend herkenbaar. En dat geeft me ook de hoop dat er ooit misschien een andere oplossing dan het gebruik van medicatie op mijn pad (en dat van anderen die aan het zoeken zijn ) komt 🙏🏻

Wil jij ook meer in balans met (alle delen van) jezelf leven?
Bel of mail me voor een vrijblijvende kop koffie.

Maar wat als je zelf die vijand bent?

Als worstelt met het welkom heten van je eigen binnenwereld.
In jezelf.
En bij anderen.

Wat als woede, frustratie, angst of verdriet de ruimte niet mogen krijgen die ze zo nodig hebben.
Als je in de ontmoeting met jezelf of met anderen steeds weer je eigen onvermogen tegenkomt.
Dat je er moe van wordt, uitgeput van raakt en doodongelukkig.

Dit heb ik zelf helaas ook ervaren…

Ergens op mijn levenspad was ik mijn grootste vijand geworden. Ik was keihard voor mezelf, veel hoofd en vanuit overlevingsgedrag had ik mijn gevoelswereld diep weggestopt.
Getraumatiseerd en al vroeg geleerd dat voelen onderschikt is aan denken. Worstelend met depressie, angststoornis, dwang.
En een groot emotioneel onvermogen en onderontwikkelde veerkracht om toe te laten wat er zich in die verschillende uitingsvormen eigenlijk aan mij openbaarde.

Het was te veel, te heftig, te pijnlijk..

Zo onverteerbaar dat ik uiteindelijk ook fysiek heel ziek ben geworden.
 
Ik was bang om het toe te laten. Had een grote angst voor het opnieuw overspoeld te raken. Ik geloofde niet dat ik het kon dragen ofwel dat ik afgewezen zou worden als ik wel liet zien wat ik van binnen beleefde. 
Bang dat als ik het naar buiten liet komen, ik mijn grenzen niet op tijd zou voelen en niet aan zou kunnen geven. Bang om mezelf hierdoor keer op keer te keer te verliezen.

Dat kende ik namelijk maar al te goed.

Dus ging ik op slot, mijn luiken dicht en uit verbinding.  
 
En nu…

Nu kan ik gelukkig inmiddels ook ervaren dat het zo anders kan zijn.
Met hard werk en vooral hart werk heb ik iets anders voor mezelf kunnen creëren. Met hulp van hele mooie mensen en waardevolle opleidingen.
Mijn vertrouwen in mijzelf en mijn draag- en veerkracht is teruggekomen, mijn hart heeft zich geopend en ik durf het leven weer in te ademen.
En nee, dat gaat niet altijd vanzelf. Maar is gelukkig wel mogelijk en soms nog steeds rete spannend.
 
En dat gun ik anderen ook, dat gun ik jou ook.

Want hoe fijn zou het zijn om op goeie voet met jezelf te komen?
Om voorbij je eigen valkuilen te komen? In plaats van erin te stappen? Om jezelf in alle mogelijkheden en onmogelijkheden toe te kunnen laten en te mogen zijn wie je bent.

Hoe waardevol zou het zijn om je eigen patronen te kunnen herkennen en andere keuzes te kunnen maken die je wél dienen. 
Om je maskers af te durven zetten en vanuit kwetsbaarheid de wereld te betreden. Om moedige keuzes te maken die bij jou passen en je daar brengen waar je wilt zijn? 

Herken je dit?
En wil je meer weten over wat coaching hierin voor je kan betekenen? Gun je jezelf de kans op een liefdevolle relatie met jezelf en een fijn leven?
 
Bel of mail me voor een vrijblijvende kop koffie. Dan kijk ik graag samen met je naar wat jij zoekt en hoe ik je hierin kan helpen.

Zo onstuimig als het momenteel buiten is, zo onrustig kan het ook in ons eigen leven zijn. En in onze binnenwereld.
 
Wanneer het stormt, bijvoorbeeld wanneer we te maken krijgen met een verlies, kan het voelen alsof onze liefde verloren gaat in de leegte die er is ontstaan.
Ons verdriet kan dan schuren, wringen en allesbehalve uitnodigend voelen om welkom te heten. En toch is juist dat wat het wil… verdriet wil ten diepste gevoeld worden.
 
Te midden van alle onrust, kunnen we een gevoel van onmacht ervaren. Omdat we in wezen geen invloed meer hebben en geen andere keuze, dan ons verlies aan te gaan. We hebben onze rouw te nemen.
 
Wanneer onze tranen stromen geven we uiting aan onze pijn. En dan stroomt ook opnieuw onze liefde voor diegene of datgene dat ons zo dierbaar was.
Toelaten wat ons hart zo geraakt heeft opent ook de deuren naar betekenis geven aan ons verlies. En uiteindelijk ook naar een manier om onze wond te helen zodat het een litteken kan worden.

Rouwen is hard werken. En hart werk.
Soms is het moeilijk om te geloven dat je het kunt dragen. 
Dat je na de storm kunt terugveren.
Wellicht kun je je hier nu ook nog niets bij voorstellen behalve dat het nooit meer hetzelfde zal worden.
Eenvoudig zal het niet altijd zijn en tegelijk gelukkig ook niet onmogelijk.
 
Heb jij een verlies ervaren? En ben jij op zoek naar jouw manier om ruimte te geven aan jouw verdriet? Merk je dat je op een punt gekomen bent dat je hierbij graag hulp zou krijgen?
 
Bel of mail me voor een vrijblijvende kop koffie. Dat kijk ik graag samen met jou wat je nodig hebt en wat ik hierin voor je zou kunnen betekenen.

Erkenning….

Vanuit het erkennen van wat er verloren is gegaan ontstaat er een welkom voor het gemis en het verdriet…

Verdriet dat wanneeer het gevoeld mag worden, het hart de kans biedt zich weer te openen..

Ook al is het maar voor even…

Het welkom kunnen heten van wat zo’n pijn doet of deed…

Een welkom waarin tranen mogen stromen…

Erkenning en welkom heten als veilige haven om te kunnen voelen wat er gevoeld wil worden…

Om zo uiteindelijk ook troost te mogen vinden…

Te helen…

En dan als het goed is een diepe zucht….

Die ruimte creert voor een nieuwe inademing…

Doorléven en dóórleven.


Zo hoopte ik vandaag haar verliezen erkenning te geven, door deze kaarsen voor haar klaar te zetten. En zij stak ze aan … en blies ze uiteindelijk ook liefdevol uit.

❤️

Wat een prachtig boek! 🙏🏻

Dankjewel Jane Coerts voor het delen van jouw kennis en ervaring over burn-out. Ben nog niet halverwege en heb al zo veel herkenbaars en waardevols gelezen!

Dit boek gaat over een holistische benadering van burn-out. Burn-out is namelijk veel meer dan ‘alleen fysiek overwerkt zijn’. Het is een fenomeen dat zijn oorsprong vindt op cognitief, emotioneel, fysiek én spiritueel level.

En vanuit dit gedachtengoed gaat Jane in op de dieperliggende oorzaken van burn-out:

• Plekverwarring (bijvoorbeeld wanneer je als kind onbewust voor je ouders bent gaan zorgen)
• Niet genomen rouw (wanneer afscheid nemen en verbinding aangaan lastig voor je is geworden)
• Passie in de schaduw (wanneer je je roeping niet hebben kunnen/mogen volgen)

Ik lees nieuwsgierig verder 😄

Dit boek deed van alles met me…. en niet zo gek ook want dit uiterst persoonlijke verhaal in boekvorm, van Lisanne van Sadelhoff, gaat over hoe zij afscheid neemt van haar moeder.

Een hoewel rouw heel persoonlijk is en ieder verlies anders, zijn er ook veel aspecten die in bijna ieder rouwproces terugkomen. Rouwen is immers vooral een menselijke aangelegenheid. En dat zorgde ervoor dat ik tijdens het lezen van dit boek geraakt werd, ontroerd, soms geconfronteerd en tegelijk ook uitgenodigd tot mildheid en zelfs een glimlach.

Op geheel eigen en ontwapenende wijze neemt Lisanne je mee in haar leven op het moment dat ze hoort dat haar moeder ziek is, ernstig ziek is, ongeneeslijk ziek is. En in alles wat daarop volgt… 

Ze deelt haar ervaringen bloedje eerlijk, met humor en ook vanuit haar soms stormachtige gevoelswereld. Ze schrijft over de worstelingen die het afscheid moeten nemen van een dierbare met zich kan brengen. Over haar woede, frustratie, de wanhoop van de machteloosheid en de angst voor het vergeten … 

Ze beschrijft de onmogelijke strijd met de tijd terwijl een gevreesd afscheid veel te snel dichterbij komt. En haar verzet tegen het onvermijdelijke en intens verdrietige dat voor haar ligt.  

Want hoe geef je vorm aan afscheid nemen en rouwen als je diegene nog helemaal niet wilt missen? Hoe vind je de aansluiting op de wereld en de mensen om je heen als alles ineens futiel lijkt, je niet meer mee kunt doen, je jezelf te veel voelt, andermans geluk haast niet te verkroppen is en uitreiken lastig wordt?

Diepgaande rouw kan ervoor zorgen dat je ‘de weg’ (tijdelijk) kwijt raakt, jezelf kwijtraakt en daarna ook weer – in een andere vorm – kunt terugvinden. 

Een kwetsbaar en krachtig boek over haar levensechte persoonlijke verhaal. Over intens verdrietig zijn, over veerkracht, je terugtrekken en je hart ook weer leren openen. En dan toch een manier vinden om de ogenschijnlijk ondraaglijke pijn toe te laten en je op een nieuwe manier met het leven dat nog voor je ligt te verbinden. 

‘…dat je eerbied voor verdriet moet hebben – het is een teken van de hoogste vorm van liefde…’ 

Zelfs het dankwoord ontroerde me.

Wanneer we iets of iemand met betekenis verliezen, worden we diep in ons hart geraakt. Je verliest bijvoorbeeld een dierbare, een waardevolle relatie, je gezondheid door langdurige of chronische ziekte, je baan door reorganisatie of misschien wel een arbeidsconflict….

Wanneer we ons ergens aan verbinden, ons hart openstellen, zal afscheid nemen pijn doen. We zullen het van binnen voelen wringen, schuren, ongemakkelijk en rauw.  

Rouw is de andere kant van liefde…

Tegelijk kan een verlies ook traumatisch zijn. Bijvoorbeeld doordat je onverwacht ineens iemand moet missen. Misschien heb je niet eens de kans gekregen om afscheid te nemen? Bijvoorbeeld door een auto-ongeluk, vliegtuigongeluk, misdrijf of wanneer iemand zelf besluit het leven te verlaten. Misschien voel je je schuldig?

Een traumatische ervaring kan om een verlies van iemand gaan… dat hoeft niet…maar in zo’n overweldigende situatie verlies je hoe dan ook altijd iets. Naast wat er in de gebeurtenis zelf verloren is gegaan, kun je door een traumatische ervaring bijvoorbeeld ook je (zelf)vertrouwen verliezen, je onbevangenheid, je jeugd, je gevoel van veiligheid, je gezondheid en soms ook je toekomst(plannen) of überhaupt het vermogen om het leven met goede moed en open tegemoet te blijven treden.

Wanneer de omstandigheden van het verlies onduidelijk en/of gecompliceerd zijn, kan het rouwen bovendien ook ingewikkeld worden. Je hart kan op slot gaan. Het proces van rouwen stolt als het ware. En als dat wat juist beweging nodig heeft, niet kan stromen… kan dit allerlei mentale, emotionele en fysieke klachten opleveren. Het kan je uitputten en zelfs een burn-out veroorzaken.

Als dat het geval is ben je onderweg waarschijnlijk ook – de verbinding met – jezelf verloren. Misschien heb jij je na jouw verlieservaring herpakt en leek het alsof het wel weer ging. Of heb je je verdriet (on)bewust even geparkeerd zodat je verder kon leven. Overlevingsgedrag heeft de misleidende eigenschap zich als heel gezond voor de doen. Maar op de lange termijn kost het ons ook iets… verliezen we daarin ook iets van onszelf.

Kortom… burn-out, rouw en trauma zijn o.a. vanuit verlies nauw aan elkaar verbonden.

En ze vragen alle drie een antwoord op de vraag ‘Hoe nu verder?’ Om toe te laten wat er in ons om aandacht vraagt. Zodat we de verbinding met onszelf kunnen herstellen, weer heel kunnen worden, en vanuit overleven de beweging kunnen maken naar léven. In vrijheid en vanuit ons hart.

Herkenbaar? En wil je meer weten over wat coaching hierin voor jou kan betekenen?

Twee weken geleden schreef ik al eerder iets over trauma en daaruit voortkomend overlevingsgedrag …

‘De essentie is dat mensen, na het meemaken van een gebeurtenis met grote impact en de afsplitsing, vaak overlevingsgedrag ontwikkelen. ….Vanuit je overlevingsreactie ga je iets doen wat niet per se bij je past maar wat op dat moment nodig is jezelf staande te houden….’ 

Maar hoe herken je het dan?

Overlevingsgedrag is in het algemeen herkenbaar aan de energie die het ons kost. Vanuit ons overlevingsgedrag leven vraagt om inspanning omdat het iets is wat we ons eigen hebben gemaakt, maar niet echt past bij wie we van nature zijn.
Tegelijk kun je het herkennen aan een gevoel hebben van overgenomen worden of meegesleurd worden in emotie of gedrag waarvan je achteraf denkt ‘Waarom deed ik dat nou eigenlijk?!’ ik had eigenlijk anders willen reageren.

Overlevingsmechanismes zijn heel persoonlijk. Eerdere levenslessen, persoonlijkheid, nature en nurture zijn o.a. van invloed op hoe ze zich kunnen ontwikkelen. En ze worden geactiveerd door triggers, situaties die iets in ons raken.

Een paar voorbeelden van overlevingsgedrag (ik vergroot ze een beetje uit) zijn:

• alles willen beredeneren en daarbij je gevoel ondergeschikt maken aan je hoofd;
• dicht klappen, verbaal of fysiek iemand aanvallen of letterlijk weggaan;
• je aanpassen aan de ander zodat nooit met wrijving, ruzie of afwijzing te maken krijgt;
• ‘ik ben niet zo moeilijk’ omdat het laten zien of horen van wat jij wilt en wat voor jou belangrijk is angst voor de afwijzing oproept;
• jezelf bagatelliseren nog voor dat de ander dat kan doen omdat het zo’n pijn doet om niet gezien te worden;
• humor toepassen daar waar het niet op zijn plek is omdat het te spannend is om te voelen wat je eigenlijk aan verdriet, boosheid of angst met je meedraagt;
• hard werken om met ‘dat wat je allemaal doet’ te laten zien dat je er wel toe doet terwijl je van binnen voelt dat ‘gewoon jezelf zijn’ niet voldoende is;
• stil zijn en weinig zeggen of in hele korte tijd heel veel zeggen omdat je denkt dat je niet teveel tijd of ruimte mag innemen;
• altijd bezig zijn en nooit mogen rusten want dan ben je niet nuttig en heb je geen bestaansrecht;
• …..

Ons overlevingsgedrag is in eerste instantie dienend. Het beschermt ons zodat we te midden van ‘de storm’ kunnen doorleven.

En tegelijk, als het te lang duurt, kan overlevingsgedrag er ook voor zorgen dat we de verbinding met onszelf verliezen. Dan kan het ons gaan belemmeren en zelfs uitputten. En zo kan ons dienende overlevingsgedrag ons ook burnout laten raken.

Herkenbaar? Zou je los willen komen van jouw mechanisme? Of ben je nog op zoek naar wat jou zoveel energie kost?
Dan kijk ik graag samen met je naar wat jij nodig hebt en hoe ik je kan helpen weer vanuit jezelf en in vrijheid te leven.

Soms stormt het….

Wanneer we in ons leven overweldigd worden door een heftige gebeurtenis of een onaangename situatie waarin we ons voor langere tijd bevinden – en vechten of vluchten is geen optie (meer)- dan is je enige ander mogelijkheid vaak om te bevriezen.
 
Dat is geen bewuste keuze maar een automatische reactie vanuit je zenuwstelsel op wat je meemaakt. Omdat je geen invloed hebt op de situatie, is dat wat ons instinct voor ons kiest. Je schakelt als het ware af. Je kunt op zo’n moment bijvoorbeeld niet meer helder nadenken en ook fysiek worden er bepaalde processen in werking gezet of juist op een lager pitje gezet (zoals je spijsvertering). Dit alles gebeurt om ervoor te zorgen dat jij de situatie doorstaat.

Toelaten wat er op dat moment op je afkomt, zou te veel zijn om in één keer te behappen. En daarom wordt er iets in werking gesteld waarbij je datgene dat niet te verteren is even parkeert. Naar deze reactie, die ‘afsplitsing’ wordt genoemd, is inmiddels veel onderzoek gedaan en wat ik hier omschrijf is uiteraard een aanzienlijk versimpelde weergave.
 
De essentie is dat mensen, na het meemaken van een gebeurtenis met grote impact en de afsplitsing, vaak overlevingsgedrag ontwikkelen. Het gaat hierbij overigens vooral over hoe jij de situatie persoonlijke hebt ervaren en niet zozeer om de gebeurtenis zelf. Vanuit je overlevingsreactie ga je iets doen wat niet per se bij je past maar wat op dat moment nodig is jezelf staande te houden.

In eerste instantie lijkt dit vaak best goed te werken maar na verloop van tijd kan het je juist in de weg gaan zitten. Omdat het overlevingsgedrag een ‘work around’ is geweest en dat zorgvuldig toegedekte stukje van je oorspronkelijke zelf en de pijn en het verdriet van wat je hebt meegemaakt om aandacht vragen. Dat wat je geparkeerd had wil gezien, gehoord, gevoeld worden zodat jij weer vanuit je authentieke zelf kunt gaan leven in plaats van te overleven. Overleven kost uiteindelijke namelijk veel energie. En langdurig overleven kan bovendien allerlei mentale, emotionele en fysieke klachten opleveren.
 
Herkenbaar? Vanuit mijn opleiding en persoonlijke ervaring, help ik je graag bij het terugvinden van je oorspronkelijke zelf. Zodat jij weer regie krijgt over jouw gevoelswereld, je energie, de manier waarop jij jouw leven wilt leiden en dat kunt doen vanuit veerkracht, verbondenheid en vrijheid.
 
Heb jij ook een storm of stormachtige periode meegemaakt in je leven? Heb je interesse in coaching of wil je eerst meer weten? Bel of mail me gerust voor een vrijblijvende kennismaking en ik kijk graag samen met waar jij behoefte aan hebt en of ik daarin iets voor je kan betekenen.

Trauma…

… een overweldigende ervaring kan je leven op zijn kop zetten. Op het moment zelf maar ook in de jaren daarna kun je nog lang het ontregelende effect van trauma ervaren. Soms is het zelfs een levenslange struggle om de weg terug te vinden naar jezelf en een evenwichtig leven.

Een traumatisch ervaring heeft impact op je zenuwstelsel en kan bijvoorbeeld leiden tot aanhoudende alertheid, slecht slapen en nachtmerries. Het kan spanning in je lijf creëren zodat het moeilijk wordt je lichaam én geest te ontspannen. En die spanning kan ook weer andere klachten opleveren. Die lijken dan misschien op zichzelf te staan. Maar inmiddels is uit onderzoek gebleken dat bijvoorbeeld auto-immuunziekten vaak voorkomen bij mensen die zo’n heftige, overweldigende gebeurtenis hebben meegemaakt in hun leven.

Trauma kan langdurige stress teweegbrengen, burn-out, depressie, anxiety (aanhoudende ongerustheid), dwangklachten en angstklachten zoals bijvoorbeeld smetvrees.  

Je kunt jezelf kwijtraken, niet meer weten hoe je je moet bewegen in een wereld die ineens zo onveilig en onvoorspelbaar is geworden. En het kan zelfs zo onveilig in jezelf en om je heen worden dat je het vertrouwen in jezelf en in de ander verliest.

Om te overleven ontwikkel je mogelijk manieren om jezelf staande te houden en nooit meer mee te maken wat je hebt meegemaakt. Zo kun jezelf volledig voorbij gaan lopen door bijvoorbeeld altijd te anticiperen op gevaar of op de wensen van een ander. Niet meer voelen waar je grenzen liggen, laat staan dat je ze kunt of durft aan te geven. En zo kan het voelen alsof je vast komt te zitten in een web van verstrikkingen.

Zelf ben ik, op de nachtmerries na, met alle bovengenoemde gevolgen van trauma (en er bestaan er uiteraard meer) bekend.
Hiermee heb ik heel lang geworsteld en worstel ik met enige regelmaat nog steeds. En na heel veel zelfonderzoek, vallen en opstaan, therapie, géén antidepressiva meer slikken (voor mij persoonlijk een heel goed besluit maar dat is uiteraard voor iedereen anders) en meerdere hele waardevolle coach opleidingen… lukt het me steeds beter en vaker om er mijn eigen weg in de vinden.

Om deze reden ben ik eerder dit jaar begonnen met de opleiding Integrale Traumacoaching. En daar ben ik ontzettend blij mee, zowel voor mezelf als ook voor de coachees die in mijn praktijk komen.

En zo ben ik weer een stap verder in mijn missie. Ga ik steeds weer verder met het betekenis geven aan mijn eigen ervaringen. En kan ik als coach ook mensen met dieperliggende vraagstukken vanuit (licht) traumatische ervaringen begeleiden naar een aangenamer, gezonder en gelukkiger leven!

Trots!

Ken je dat?

Dat je ergens enorm tegenop ziet en je dat vervolgens uitstelt, en nog verder voor je uitschuift, ‘er niet aan toekomt’ etc etc …?

En dat als je dan uiteindelijk die zelf gecreeerde drempel overgaat, met twijfel en onzekerheid…het dan eigenlijk …. best… wel … mee…. valt…. 😅

Dat die interne saboteurs waar je braaf naar geluisterd hebt, je al die tijd onzin verteld blijken te hebben… de schavuiten 😉

Vandaag tekende ik – na twee maanden om mezelf heen draaien – de wimpers bij dit oog. Doen wat ik leuk vind uit de weg gaan als ik het even lastig heb, ken ik van mezelf 🙈 En zomaar ineens was het gepiept, gelukt en ben ik ook nog tevreden 😄

Dus nu ga ik dat deel van mij dat alles perfect wil doen samen met dat deel wat bang is voor teleurstelling én het deel dat meent dat er geen ruimte is voor iets leuks, dit eindresultaat even laten zien 😉

En dit moment van succesvol de drempel over gaan nogmaals heel goed onthouden en inprinten 😉

Ken je dat ook? Dat je van die stemmetjes in jezelf hebt die je van alles vertellen wat niet per defintie waar is? Maar wel voor uitstel, vertraging of nare gevoelens zorgen?

Coaching kan je helpen ook (weer) naar de andere delen van jezelf te gaan luisteren. Zodat je meer persoonlijk leiderschap, regie, vrijheid en zelfvertrouwen gaat ervaren.

En ja ook deze coach kan dat 😉

‘Pijn is fijn!’
Riep ik als klein meisje 😳

Ik schreef er al eerder eens iets over…

Ik doe mijzelf gemakkelijk pijn
Fysiek, emotioneel, mentaal
En dat gaat vaak vanzelf
Nee, dat doe ik niet bewust
Dat zit er ingebakken.

Zelfs toen ik tijdens het Gymnasium van dichtbij een zelfmoord meemaakte, meende ik dat ik mijn diploma wel zonder ‘zitten blijven’ moest halen. Dat is me overigens gelukt. Geen idee hoe ik dat voor elkaar heb gekregen 😅

En ook toen ik tien jaar lang worstelde met vaker wel dan geen diarree hebben (wat later een flinke chronische darmontsteking bleek te zijn) meende ik dat ik moest floreren als vrouw, echtgenoot, vriendin, zelfstandig ondernemer, zus, dochter, tante…

Ik duw voortdurend tegen mijn grenzen… ben mijn eigen grootste criticus, ben beter in incasseren dan aangeven wanneer ik niet meer met iets of iemand mee kan of wil. En als ik eenmaal een grens voor mezelf heb verlegd, kan dat de volgende keer dus vast nog wat verder 😬

Inmiddels ben ik me hier al langer van bewust en ook bezig om hierin iets anders voor mezelf te creëren. En dat gaat gelukkig steeds beter, met horten en stoten de ene keer makkelijker dan de andere keer.

Vooral als ik het even moeilijk heb dan plopt dit overlevingsdeel van mezelf zonder aarzeling op. Zo ook de afgelopen tijd. De opleiding over trauma die ik momenteel volg maakt veel los. En ook daarbuiten gebeurde er het een en ander dat me raakte. Dus ‘plop’ daar was ie weer…  

En toen ik vanochtend aan mijn ochtendwandeling begon voelde ik mijn lijf ‘Hoho’ zeggen. ‘Vandaag graag even niet zo ver en niet zo hard’. En vervolgens vormde de inzichten zich gaandeweg.

Dus heb in het kader hiervan vandaag ‘maar’ 5 kilometer gelopen en op een tempo dat voor mij bijna voelt als achteruitlopen 😆

En dat was oncomfortabel en heerlijk tegelijk. Precies wat ik nodig had zo aan het begin van mijn vakantie: afschakelen en wat extra mildheid voor mezelf. Inclusief ontspannen glimlach 😊

Mildheid is ook fijn! 🙌🏻

Herkenbaar?

Zou jij ook wel wat vaker milder voor jezelf willen zijn?

Goed voor jezelf zorgen…
Hoe doe je dat eigenlijk? En wat betekent dat precies voor jou? 
 
Voor mij persoonlijk was dit lang een soort van klok en klepel verhaal. Ik zorgde wel voor mezelf maar hoe ik echt goed voor mijn eigen behoeften kon zorgdragen was me vreemd.

Omdat iemand anders mij steeds opnieuw de vraag stelde merkte ik dat deze uiteindelijk ook in míj́ ging leven.
En daarmee kwamen ook de antwoorden. Ik kwam erachter dat goed voor mezelf zorgen voor mij begint met naar mezelf dúrven luisteren. Want zo eenvoudig was dat toen nog niet. Veel meer was ik gewend me aan te passen, aan verwachtingen te voldoen. Uit angst om bijvoorbeeld kritiek te krijgen was ik gestopt met naar mezelf te luisteren 😕

Toen ik dat doorkreeg ontdekte ik opnieuw waar ik blij van word, waar ik rust vind, waar mijn grenzen en wensen liggen en waar ik energie van krijg.

En hoe meer ik mezelf leerde kennen hoe meer ik mezelf ook echt kon zijn. En hoe meer ik mezelf kon zijn, hoe beter ik ook leerde om mezelf dat te geven wat mij goed doet. Een enorme verrijking! 🙌🏻

Ook als coach kom ik soms mensen tegen die gestopt zijn met naar zichzelf te luisteren. En dan hoor ik mezelf steeds weer die vraag stellen. En steeds vaker zie ik ook mijn coachees zichzelf terugvinden!

Goud waard! ❤️

Angsten..😬

Als ze de kans krijgen nemen ze de teugels graag van je over. Als een op hol geslagen paard waaraan je je alleen nog uit alle macht kunt vasthouden zodat je er niet keihard vanaf valt.  

Angsten huizen graag daar waar weinig zelfvertrouwen of veerkracht aanwezig is. Daar zien ze hun kans schoon om je hun ‘realiteit’ voor te houden. Met hun alertheid bedoelden het ze ooit goed, maar inmiddels helpen ze jou niet meer.

Misschien ben je in een onrustige of onveilige omgeving opgegroeid en heb je daarin weinig eigen invloed ervaren. Of misschien heb je een overweldigende gebeurtenis meegemaakt die je je machteloos heeft laten voelen. En ben je hierdoor gaan twijfelen aan je vermogens om met jezelf en de wereld om je heen om te kunnen gaan.

Het vertrouwen, de veiligheid in jezelf terugvinden, kan je helpen de teugels weer meer in handen te krijgen. Als je een (uitvals)basis in jezelf weet te creëren, dan heb je altijd een plek om in jezelf naartoe te gaan als het spannend wordt. Dan heb je grond onder je voeten waar vandaan je in vrijheid kunt kiezen hoe je met iets of iemand om wilt gaan… én of je stapvoets, in draf of in galop gaat 🐎😉

Terschelling… mijn secure base….

Dé plek waar ik kan zijn in plaats van doen of denken.

Dé plek waar ik de tijd kan vergeten, het normale ritme van de dag kan loslaten.

Waar ik doelloos kan ronddwalen over het strand, bospaden, schelpenpaadjes… door de dorpjes en de duinen heen en langs de uitgestrekte weilanden.

De plek waar ik heel gemakkelijk tot rust kom en over de zee in het oneindige kan wegdromen.
Mijn tweede liefde en tweede thuis 😊

En daarom ook de plek waar ik zo nu en dan heel bewust alleen naartoe ga om dit alles in volle teugen tot me te nemen en even helemaal op te gaan in de eilandpracht en vrijheid.

En bijna altijd gaat de ☀️ met me mee.

Onbeschrijflijk blij word ik hier altijd weer van ❤️

Waar kom jij tot jezelf?